Dag Enschede-Löningen

Pijn, overal. Maar het is het zeker waard.Ik had niet gedacht dat Duitsland een mooi land zou zijn, en zeker niet dat het zo uitgestrekt is. Het stuk waar ik vandaag geweest ben iig. Ik had ook niet gedacht dat ik zo hunkeren naar beschaving. Elke keer dat ik een dorpje binnen reed was een heel fijne afleiding van het feit dat mijn kont pijn deed, of mijn schouder of de gedachte hoe ver ik nog moest. Helaas heb ik mijn doel niet gehaald (Cloppenburg, nog 30 km), mede door de tegenwind, maar ook doordat ik ineens in het bos op een moddepad terecht kwam en moest afstappen en lopen. Daarvoor reed ik op een verhard landweggetje tussen de biologische varkensboerderij door, waar wel duizenden miniibiggetjes achter een auto aan dartelden. Die was plots verdwenen en ik was verdwaald.Gelukkig was het wel een heel mooi bos en heb ik nog wild gespot, maar ik heb wel door de modder gezeuld met mijn zwaar beladen fiets. Veel tijd verloren gegaan dus. Uiteraard was ik ontzettend opgelucht toen ik op een gegeven moment een weg hoorde. Niet veel later zat ik weer met de fiets op een geasfalteerde weg. Suiperblij dus! Op 100 km besloot ik dat ik het tijd vond om te stoppen. Het was 17.00 uur en ik had er genoeg van. Eenmaal in Löningen, 3 km verder, vond ik na vragen een minicamping naast een openluchtzwembad en een skatepark met volleybalveld en veeel schapen (blij!) De zon schijnen en de wind liggen, dus een pannetje vol nasi-uit-blik (is niet om aan te bevelen) was snel op na zo'n intensieve dag.

Het meest verwonderlijke van de dag: ik heb mijn koolmeeskuikens niet eens hoeven missen! (ik overreed er bijna één)